Rondje onverhard om Lake Ruhondo

Vrijdag 6-1-2017 een tocht van 75 km rondom Lake Ruhondo (Sainte Anne Hotel)
Gisteren toch wel erg vermoeid na zo'n lange klim. Zal ik wel of niet gaan fietsen? Toch maar gaan, want je kan altijd nog in de volgauto stappen. Maar eenmaal op de fiets gaat het best lekker. De eerste kilometers afdalen op strak asfalt daarna de schokbrekers aan want we gaan onverhard eerst nog een stukje afdalen maar daarna gaan we weer omhoog. Gelukkig gaat de klim in het begin geleidelijk maar is erg stenig......Bij de eerste splitsing gaat het al mis want de snelleren van de groep staan hier niet te wachten en zij gaan dus ook faliekant fout! De gestage klimmers ontmoeten Pascal wel op de afgesproken plaats. Pascal laat de voorrij auto stoppen en zo ontmoeten we nog 3 reisgenoten die wel de goede afslag hebben genomen. Er zijn nog een paar kritieke punten waar je fout zou kunnen rijden maar met behulp van de chauffeur en lokale bevolking zitten wij wel op de goede weg. Tjonge jonge jonge je moet er wat voor doen maar wat is het hier schitterend mooi! Regelmatig moeten we stoppen voor een fotootje. Het is groen, mooi verdeelde en bewerkte veldjes, 5 vulkanen en een prachtig meer. Als we met zo'n 22 km op de teller een afslag naar links nemen wordt de weg echt beroerd, hier komt zo te zien weinig verkeer langs. Veel keien en geulen. Bij sommige bruggetjes van bomen/bielzen moet je afstappen omdat er zullen gleuven. Je moet er niet tussen zitten want je wiel kam er gemakkelijk in geraken. Het is bikkelen maar de omgeving vergoed dit moeizame gezwoeg. Met 35 km op de teller zijn we net over het hoogste punt (2200m) heen, pffff zwaarste stuk gehad. Betekent niet dat het alleen nog maar afdalen is.... Zo af en toe nog een pittige, gelukkig niet zo'n lange klim tussendoor. Tijdens de lunch zijn we weer een bezienswaardigheid, en indien de lokale jeugd de kans krijgt, hangen ze over onze gestalde fietsen heen dus continue moet iemand van ons waken. Na de lunch gaan we dalen, nog steeds onverhard. Zo lang op de pedalen staan is ook best zwaar.... maar dan komt er 'gelukkig' weer een klimmetje. Wederom rennen de kinderen eindeloos lang met je mee. Eduard probeert af en toe nog een ballon te geven maar bij de één is de angst te groot en druipt huilend af, van de ander krijg je een mooie glimlach maar meestal zijn er veel te veel kinderen om de ballonnen uit de tas te halen. Weer stoppen, fotootje en weer verder, fotootje... Uiteindelijk zijn we op bijna meerhoogte afgedaald en hebben we nog 10 km onverhard en 10 km 'verhard' te gaan. Een zware maar zeer mooie dag, wordt afgesloten zoals gebruikelijk: een biertje, een douche ( die was dit keer erg hard nodig want we zijn rood/zwart van het stof) en een diner.